Πλατεία Συντάγματος, Τετάρτη 15/6 ώρα 16:30. Ενώ κόσμος συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής στην κάτω μεριά της πλατείας και τα χημικά πέφτουν βροχή, στο κέντρο της πλατείας οι μάχες είναι διαφορετικές και εξ’ ίσου ενδιαφέρουσες: Προσπάθειες να παραμείνει ο κόσμος στην πλατεία, να παραμείνει το ηθικό ψηλά και να μην επικρατήσει πανικός.
Αναμμένες φωτιές για τα δακρυγόνα, Maalox και παροχή πρώτων βοηθειών σε οποίον δεν καταλαβαίνει ότι η “προστασία του πολίτη” πρέπει να περάσει πάνω από τις δικές του πλάτες. Στα μεγάφωνα αρχίζει να ακούγεται κρητική λύρα και το “αγρίμια και αγριμάκια μου”. Χειροκροτήματα. Μετά το ριζίτικο ο λυράρης πιάνει το πεντοζάλι. Ο κόσμος αρχίζει να χορεύει, τις μπαλωθιές του κρητικού γλεντιού αντικαθιστούν οι κρότου-λάμψης, κάνοντας τον χορό ακόμα πιο διονυσιακό.
Το πολύμορφο, απρόβλεπτο και αταξινόμητο αυτού που συμβαίνει το τελευταίο διάστημα στους δρόμους, μοναχά όποιος ενημερώνεται από τα ΜΜΕ ή πάσχει από κάθε είδους ιδεολογικές αγκυλώσεις δεν μπορεί να δει. Τα ταμπελάκια ισχύουν μόνο σε όσους θέλουν να βάλουν και να κλείσουν σε προκατασκευασμένα και βολικά κουτάκια την κοινωνική εξέγερση. (Ερώτηση για δυνατούς λύτες: Άτομα που γνωρίζω την στράτευση τους στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά το είχαν ρίξει στον χορό, ενώ τα είδα νωρίτερα να συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής. Αυτοί που κατατάσσονται; Στους μπαχαλάκηδες, τους προβοκάτορες, ή στους απολίτικους πασιφιστές;)
Ξαφνικά, δακρυγόνα αρχίζουν και εκτοξεύονται στο κέντρο της πλατείας, πάνω στο κόσμο, με τους μπάτσους να ορμούν προς την πλατεία. Πανικός, φωνές, ο κόσμος να προσπαθεί να διαφύγει, ήταν μόνο θέμα τύχης που δεν υπήρξαν θύματα.
Προχωρώ προς το Ζάππειο και φτάνοντας στην είσοδο του, περνούν από δίπλα μου δυο δελτάδες πεζοί, κρατώντας έναν πιτσιρικά εμφανώς χτυπημένο. Ενστικτωδώς τον ρωτάω το όνομα του. Αμέσως αρχίζω να δέχομαι κλωτσιές από το δίδυμο ενώ άλλοι τέσσερεις συνάδελφοι τους πέφτουν πάνω μου, αρχίζουν τις κλωτσιές στα πόδια μου και τις γροθιές στο πρόσωπο μου. Με ρίχνουν κάτω και μου περνούν χειροπέδες πισώπλατα. Στην διαμαρτυρία ενός ηλικιωμένου η απάντηση ήταν «άσε μας ρε παππού», στην διαμαρτυρία μιας κοπελίτσας η απάντηση ήταν «άντε γαμήσου μωρή καριόλα». Μας σέρνουν εν μέσω βρισιών και απειλών«τώρα τη γαμήσατε» ως τα σκαλιά του Ζαππείου και μας βάζουν να γονατίσουμε και να μείνουμε εκεί. Η ειρωνεία πάει σύννεφο: «Γιατί τον ρωτούσες το όνομα του, δεν τον ξέρεις; Στην ίδια συμμορία δεν είσαστε;» «Γιατί έχεις άσπρα στη μούρη σου; Για να έρχεσαι να μας πετάς μολότοφ;» ούρλιαζαν στο πρόσωπο μου. Αυτός ο συνδυασμός μίσους, φτηνής ειρωνείας και ουρλιαχτού στην μούρη, μου θύμισε την αντιμετώπιση από την άλλη επαγγελματική ομάδα που έχει μετατρέψει την “υπεράσπιση” της δημοκρατίας σε νταβατζιλίκι: Τους στρατιωτικούς.
Περιμένοντας την κλούβα για τη μεταφορά μας στη ΓΑΔΑ, φέρνουν άλλους τέσσερεις συλληφθέντες. Στις ερωτήσεις μου αν θεωρούμαι συλληφθείς και για ποιο λόγο με πιάσανε απάντηση δεν πήρα. Έρχεται η κλούβα, μας βάζουν μέσα. Οι μαζεμένοι δελτάδες μας αποχαιρετούν με κωλοδάχτυλα. Η διαδρομή ως τη ΓΑΔΑ μακρινή, οι δρόμοι μποτιλιαρισμένοι. Στον ασύρματο ο συνοδός μεταφέρει: «Φέρνουμε 5 συλλήψεις και 1 προσαγωγή». Πιθανότητες 1 στις 6. Δεν πρέπει να ανησυχώ, δεν έκανα τίποτα. Γιατί, τα υπόλοιπα παλικάρια ποιος λέει ότι έχουν κάνει κάτι; Πράσινα σταράκια, ο φοιτητής με τις πιτζάμες και ο Μάριος Ζ περνούν μπροστά από τα μάτια μου. Πως μπορεί να λέγεται δημοκρατία το καθεστώς που επιτρέπει ανεξέλεγκτους ένα μάτσο τραμπούκους να αποφασίζουν για τη ζωή σου;
Φτάνουμε στην πίσω πόρτα της ΓΑΔΑ, κατεβαίνουμε. Ο συνοδός αρχίζει να φωνάζει ονόματα, όποιος ακούει το όνομα του μπαίνει μέσα. Στα πέντε ονόματα που φώναξε, το δικό μου δεν ήταν μέσα – «εσύ περίμενε εδώ». Το ένα προς έξι μου έκατσε, να μη ξεχάσω να παίξω λόττο αύριο. Με βάζουν και μένα μέσα, μας πάνε στο ασανσέρ. «Οι συλλήψεις στον 6ο, οι προσαγωγές στον 11ο». Η δημοκρατία τις μέρες μας μετριέται με ορόφους στην ΓΑΔΑ. Σε όσο πιο ψηλό όροφο σε πάνε, τόσο πιο πολλές οι πιθανότητες και να σε αφήσουν ελεύθερο. Στάση στον 6ο. Kαλή τύχη παιδιά, θα την χρειαστείτε. 11ος όροφος, Τμήμα Εγκλημάτων κατά Ζωής. «Μην ανησυχείτε» η απάντηση στην παρατήρηση μου, «απλώς δανειζόμαστε τον χώρο». Η αντιμετώπιση τυπικά γραφειοκρατική χωρίς ειρωνείες. Με αφήνουν μετά από πίεση να πάρω τηλέφωνο την γυναίκα μου να τις πω δυο κουβέντες. Παίρνουν τα στοιχεία μου, με οδηγούν σε κρατητήρια για σωματικό έλεγχο. Το σωληνάριο Riopan στην τσέπη μου, δημιουργεί απορία-το «πόσιμη γέλη»που γράφει πάνω, βραχυκύκλωμα. Ξεγύμνωμα-καθαρός. «Εντάξει μην ανησυχείς, αν δεν είσαι φυγόποινος σε πέντε λεπτά θα φύγεις». Τα πέντε λεπτά έγιναν μία ώρα, παρέα με τρεις πιτσιρικάδες και δυο κοπέλες από την Ισπανία που είχαν προσαχθεί λόγω «ύποπτης εμφάνισης». Με αφήνουν, με περιμένει έξω η γυναίκα μου και μια καλή φίλη. Πονάει το κεφάλι μου, η γυναίκα μου επιμένει να πάμε προληπτικά στο Ερυθρό. Η εφημερία του Eρυθρού γεμάτη με ανοιγμένα κεφάλια. Αν δεν έβλεπα πόνο στα πρόσωπα θα τους ρώταγα «Και σεις από δημοκρατία το πάθατε;» Η αξονική έδειξε ότι δεν υπάρχει κάκωση, πιθανόν ο πονοκέφαλος να ήταν αποτέλεσμα του άλλου συστατικού της δημοκρατίας, των δακρυγόνων.
Γυρίσαμε σπίτι. Πήρα την κόρη μου αγκαλιά και της είπα ότι την αγαπώ πολύ. Μου έδωσε ένα φιλί.
ΥΓ 1
ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ
Αθήνα, 15 Ιουνίου 2011
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Σχετικά με αναφορές για δράση κουκουλοφόρων υπό την προστασία της Ελληνικής Αστυνομίας στη σημερινή συγκέντρωση διαδηλωτών στο κέντρο της Αθήνας τονίζεται ότι:
Η Ελληνική Αστυνομία είναι αυστηρά προσηλωμένη στην τήρηση του Συντάγματος, την προστασία των δημοκρατικών θεσμών, καθώς και των ατομικών δικαιωμάτων και των ελευθεριών των πολιτών.
Οποιαδήποτε αναφορά για εξωθεσμική δραστηριότητα της Ελληνικής Αστυνομίας προσβάλλει βάναυσα το σύνολο του προσωπικού της, που καθημερινά δίνει σκληρό αγώνα για τη διασφάλιση της δημόσιας τάξης και ασφάλειας της πατρίδας μας.
ΥΓ 2
Ευχαριστώ από καρδιάς τα παιδιά που κινητοποιήθηκαν αμέσως μόλις έμαθαν τη σύλληψη μου.
Back Door Man
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου