Η ζωή παίζει λένε περίεργα παιχνίδια (μέρος 1ο)

Σάββατο βράδυ 16 Ιουλίου 2011, πανσέληνος, επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο την οικογένεια από απογευματινό μπάνιο, κατά τις 23:00 σε επαρχιακό δρόμο της Ανατολικής Αττικής με μία λωρίδα ανά κατεύθυνση και ταχύτητα περίπου 70-80χαω, καταλαβαίνω από τα φώτα το κινούμενο στο απέναντι ρεύμα αυτοκίνητο να συγκλίνει προς το ρεύμα μου.

Αρχικά πίστευα ότι θα επανέλθει και ότι ανοίχτηκε λόγω κάποιας λακκούβας. Εκεί που πλησιάζαμε όμως, με μια απότομη σχετικά κίνηση, ζυγίζεται ακριβώς μπροστά μου.. Μέτωπο με μέτωπο, 100%..!

Παγώνω.. στιγμιαία στο μυαλό μου έρχεται το παιδί στο πίσω κάθισμα. Αν είναι καλά δεμένο. Αμέσως μετά, η σύζυγος που του μιλάει καθήμενη δίπλα του, επίσης πίσω. Φευγαλέα μια ματιά στις σχετικές ενδείξεις στο ταμπλό, επιβεβαιώνει ότι φορούν και οι δύο τις ζώνες τους.

Η προσωρινή ανακούφιση, γοργά  δίνει τη θέση της ξανά στην ανησυχία. Κι αν πάθει κάτι το παιδί; τί θα κάνω εγώ κι η μάνα του μετά;

ΑΝ μείνουμε πίσω..

Οι επιλογές τρεις και ο χρόνος λιγοστεύει. Η πρώτη να φρενάρω βίαια διατηρώντας το αυτοκίνητο σε ευθεία, απορρίπτεται γρήγορα καθώς δε δείχνει να αποφεύγει τη σύγκρουση. Η δεύτερη και η τρίτη να στρίψω βίαια το τιμόνι. Αριστερά βγαίνω στο αντίθετο ρεύμα και περνώ από δίπλα του, αλλά θα πρέπει να επιστρέψω γρήγορα στη λωρίδα μου για να μη χτυπήσω σε επερχόμενο όχημα. Δεξιά βγαίνω από το δρόμο. Τί έχω δεξιά;

Καθαρά από τύχη, δεξιά έξω από το δρόμο είχα πατημένο χώμα, αντί δένδρων, κολόνων ή μαντρότοιχου και κατάφερα και βγήκα τελευταία στιγμή εξ ολοκλήρου εκτός ασφάλτου, διατηρώντας παράλληλα τον έλεγχο!

Ευτυχώς, το ίδιο πρόλαβε να κάνει κι ο οδηγός του αυτοκινήτου που ακολουθούσε το δικό μου! Αφουγκράστηκα για λίγο μήπως ακούσω ήχο από σύγκρουση πίσω μου, καθώς στην προσπάθεια να επαναφέρω το αμάξι στο δρόμο δε μπορούσα να κοιτάξω από τους καθρέπτες.. τίποτα.. ησυχία.

Τέλος καλό, όλα και όλοι καλά, το παιδί δεν κατάλαβε τίποτα. Η σύζυγος μόνο στο τέλος όταν πατήσαμε χώμα. Πάραυτα, κάναμε να συνέλθουμε κάνα 24ωρο. Δεν ξέρω πόσοι θα βγαίναμε ζωντανοί από μετωπική με τέτοια ταχύτητα (ήρθε το 2ο Μέρος να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα).

υγ. κόρνα δεν τόλμησα να πατήσω φοβούμενος μήπως αλλάξει κάτι στη συμπεριφορά του επερχόμενου και ακολουθήσει τον ελιγμό διαφυγής μου.. 

διαβάστε εδώ το Μέρος 2ο