2 τροχοί

ξεκίνησα με παπάκια κάπου στο 1988, στα 15 μου περίπου. προχώρησα σε εντουροειδή 125 και 250 και κατέληξα σε ένα KLE500, το οποίο και σαπίζει σταθμευμένο τα τελευταία 6 περίπου χρόνια (αρχικά μετά από μια μικροεπέμβαση και στη συνέχεια απλά επειδή ξέμαθα).

συμμετοχές σε πανελλήνιες συγκεντρώσεις μοτοσυκλετιστών (πχ δρέπανο ηγουμενίτσας, 2002), και πολλά γρήγορα αστικά χιλιόμετρα (πχ εθνική ανάμεσα σε καθρέπτες μποτιλιαρισμένων ΙΧηδων με πάνω από 80χαω). αποστάσεις που υπό ΚΣ γίνονταν από ΙΧ σε 45΄ τουλάχιστον, έπεφταν με το μηχανάκι ακόμη και κάτω από τα 20΄ (με σχετική κίνηση).

πτώσεις καταγεγραμμένες, σύνολο 27, σχεδόν με κάθε οδηγική συνθήκη. μονοκάβαλος, δικάβαλος, νερό, πάγος, γλίτσα, λάδια, νησίδα, ακόμη και ξεχασμένο κλειδωμένο τιμόνι!
τροχαία 2 (περιέχονται στα 27), στο ένα από αυτά με μάζεψε το ΕΚΑΒ για σέρβις στο ασκληπιείο βούλας.


πτώσεις που γλίτωσα, μη καταγεγραμμένες.
χαμένα παιδιά στο άμεσο περιβάλλον 2 (και οι δύο νέοι οικογενειάρχες)

συμπέρασμα όπως υποκειμενικά το αντιλαμβάνομαι..

1. αν είναι να σε βρει θα σε βρει, άσχετα με το αν θα το προκαλέσεις. αν οι πιθανότητες που σου αναλογούν προσομοιάζουν εκείνες ενός λαχείου, προκαλώντας το είναι σαν να παίρνεις και δεύτερη τετράδα για την ίδια κλήρωση.
2. μεγαλύτερο μηχανάκι, κατά κανόνα σημαίνει καλύτερη πρόσφυση, καλύτερα φρένα, καλύτερο γκάζι (θέλει μεγάλη πειθαρχία) και προβλέψιμη συμπεριφορά οχήματος. όλα αυτά αποτελούν μέρος της ενεργητικής ασφάλειας. σημαίνει επίσης λιγότερες πτώσεις, αλλά αν σου τύχουν είναι συνήθως επώδυνες λόγω υψηλότερων ταχυτήτων και βάρους μηχανής. στον αντίποδα, το μικρό μηχανάκι σε αστικό περιβάλλον μπορεί να έχει μεγαλύτερη έφεση στην ρίψη του αναβάτη, παρέχει όμως υψηλότερη βιωσιμότητα.
3. παθητική ασφάλεια, αν εξαιρέσεις αυτά που φέρεις πάνω σου (μπουφάν, μπότες/άκια, κατάλληλο κράνος, γάντια κλπ), δεν υφίσταται. κάποιες σκέψεις για αερόσακους και στολές που φουσκώνουν κατά την πτώση, δεν έχουν δοκιμαστεί στην πράξη αρκετά έως και σήμερα.
4. όσο πιο μικρός ξεκινήσεις το σπορ, τόσο καλύτερα. σε μαθαίνει να προλαβαίνεις την στραβή, όπου μπορείς. όπως γράφει και ο φίλος ο deadp προσπαθώ να σκεφτώ και τι μαλ*κία θα κάνει ο απέναντι και ας μου επιτραπεί να συμπληρώσω: και ο μπροστινός, ο από πίσω, ο ερχόμενος από στοπ, από αριστερά, από πάνω κ.ο.κ.
5. τεράστια η αγωνία που βιώνεις όταν είσαι πεσμένος στην άσφαλτο, απόρροια προσωρινής αδυναμίας αυτοδιάγνωσης. όπως ο θαμμένος στα ερείπια του μεγάλου σεισμού δεν γνωρίζει αν έχει πέσει μόνο το δικό του σπίτι (οπότε υπάρχει ελπίδα να τον βρουν οι διασώστες) ή όλη η πόλη (...). δοκιμάζεις διστακτικά να κουνήσεις τα δάκτυλα των χεριών σου, τα κάτω άκρα σου, να περάσει ο παροξυσμός του πόνου, το μούδιασμα, να σηκωθείς ή να σε σηκώσουν. δεν ξέρεις αν πρέπει να χαρείς ή όχι όταν βλέπεις/δεν βλέπεις αίμα. στο μυαλό σου φτερουγίζουν άσχημες σκέψεις. και ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει, για σένα μόνο. για τους άλλους τρέχει κανονικά.
6. το ανωτέρω δεν συγκρίνεται με την αγωνία των οικείων στην κλήση από το νοσοκομείο, όταν δεν την κάνεις ο ίδιος.

ΥΓ να μας έχει ο Θεός, όλους καλά. και αν είναι και ζηγώσει η ώρα μας, να μας ειδοποιήσει λίγο νωρίτερα, να προλάβουμε να πάρουμε τα υπόλοιπα των αδειών μας και να γράψουμε πολλά ακάλυπτα χρέη στους πιστωτές μας!  :-)