Μ’αρέσει που η γειτονιά μου έχει μεταμορφωθεί σε σκηνικό από αμερικάνικη ταινία δράσης του ’80. Ζητιάνοι άστεγοι τρώνε από τα σκουπίδια, κοιμούνται κάτω από τις γέφυρες, σέρνουν καρότσια σούπερ μάρκετ που μέσα έχουν όλα τα υπάρχοντά τους. Περιπολικά,ασθενοφόρα και πυροσβεστικά περνούν κάθε 10 λεπτά με τη σειρήνα αναμμένη. Επιτέλους, έχουμε τσαιναταουν και μαύρα γκέτα συμμοριών. Που τα είχατε δει αυτά ρε ? Ε ? Άσε που τώρα πια λες ότι μένεις στα κάτω πατήσια και βλέπεις τον άλλο να σε κοιτάει με δέος και περιέργεια μαζί. Είναι σαν να του είπες ότι μένεις στο Μπρονξ.
Μ’αρέσει επίσης που μου δίνεται η ευκαιρία να εξασκήσω το καράτε σαν αυτοάμυνα. Ποτέ παλιά δε μου είχαν επιτεθεί με μαχαίρι και ένιωθα ότι τοσα χρόνια σχολής είχαν πάει τζάμπα. Επίσης νιώθω ότι σύντομα, βάσει πιθανοτήτων θα μου δωθεί και μένα η ευκαιρία να κάνω μία ηρωική πράξη άξια προβολής από τον Αυτιά. Κάτι,να βρεθώ σε μια ληστεία σε φούρνο και να βάλω τρικλοποδιά στο ληστή, να σώσω κάποια γιαγια και τη σύνταξή της (ίσως πάρω και μπόνους).
