Άκαιρες οι Κλαδικές Απεργίες?

Με αφορμή την 24ωρη απεργία που έχουν εξαγγείλει οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς για σήμερα, απαντώντας στο σχέδιο εξυγίανσης των αστικών συγκοινωνιών που αναμένεται να ανακοινώσει η κυβέρνηση τις επόμενες ημέρες, γίνεται αντιληπτή για πολλοστή φορά η εσφαλμένη, κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος, προσέγγιση και νοοτροπία που κυριαρχεί ακόμη στις τάξεις των εργαζομένων (και των συνδικαλιστικών εκπροσώπων τους) για κλαδικές -μεμονωμένα- διεκδικήσεις!

Με την ίδια νοοτροπία τα τελευταία 30 χρόνια, προέβαιναν σε κινητοποιήσεις οι εργαζόμενοι διεκδικώντας πότε ένα μπουκάλι γάλα και πότε ένα μικρό ή μεγάλο επίδομα. Ελάχιστες ήταν οι φορές που τους ένωναν σημαντικότερες διεκδικήσεις, έξω από τον εκάστοτε εργασιακό τους μικρόκοσμο. Η τελευταία φορά θαρρώ ήταν στην πορεία της "μαρφίν", τον περασμένο Μάιο στην Αθήνα.

Την περίοδο αυτή που διανύουμε, οι κλαδικές απεργίες, φαντάζουν τόσο αθέμιτες, όσο και οι ευχές περί βιολογικού αφανισμού της γίδας του γείτονα! Οφείλουμε να σταματήσουμε να κοιτάζουμε το πρόσωπό μας στο καθρέπτη και να δούμε την σκόνη πάνω και πίσω από αυτόν. Και ΟΛΟΙ μαζί να πιάσουμε σφουγγάρι και νερό για να τον καθαρίσουμε! Είτε αντιλαμβανόμαστε ως βρωμιά ορισμένους από τους θεσμούς, είτε τις προκλητικές οικονομικές απολαβές μειοψηφίας εργαζομένων σε ΔΕΚΟ, δεν χωρούν άλλες "ατομικές" ρυθμίσεις. Συλλογικά βαλλόμαστε και συλλογικά επιβάλλεται να αντιδράσουμε. Ίσως οι κλαδικές απεργίες θα μπορούσαν να βρουν τον χώρο τους -με τη σειρά τους κι αυτές γιατί είναι μεγάλη η ουρά αναμονής τελευταία- στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.