ΕΚΛΟΓΕΣ 16ης ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2007
Ένα μήνα πριν..
Ο Επίτιμος Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασ. Αθ. Κόκκινος, αναφέρει στο τακτικό άρθρο του στο φύλο της εφημερίδας «Αξία» της 18ης Αυγούστου, τον προβληματισμό του –μεταξύ άλλων- σχετικά με το αδιέξοδο που βιώνει ο μέσος σκεπτόμενος πολίτης αναφορικά με την επιλογή του κόμματος που θα υποστηρίξει στην επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση.
Κοινή συνιστώσα των δύο μεγάλων κομματικών σχηματισμών στη Χώρα μας, αποτελεί η διάψευση των προσδοκιών του Έλληνα Πολίτη και η εμμονή σε παλαιοκομματικές τακτικές. Οι γόνοι των κυρίαρχων πολιτικών οικογενειών της Χώρας, ωσάν γαλουχημένοι με τις ίδιες πολιτικές αρχές και ακολουθώντας πιστά τα πολιτικά εγχειρίδια επιβίωσης που κληρονόμησαν από τους πατέρες τους, ξεκίνησαν ως φερέλπιδες νέοι να αναμορφώσουν το πολιτικό γίγνεσθαι και να προσφέρουν στον ψηφοφόρο τις λύσεις που αποζητούσε.
Με κυρίαρχα συνθήματα την αναδόμηση της ηθικής στην πολιτική σκηνή, την ενίσχυση της αξιοκρατίας -από τους κομματικούς μηχανισμούς έως και την Δημόσια Διοίκηση- καθώς και με πλήθος δημοκρατικών καινοτομιών, προσέγγισαν κατά την περίοδο των εκλογών του 2004 την εκλογική βάση.
Οι ελπίδες που προσέδωσαν τόσο στους ένθερμους εσωκομματικούς υποστηρικτές τους όσο και στους αιθεροβάμονες που έσπευσαν να διακρίνουν στην καλή διάθεση των κομματαρχών το μόνο απαιτούμενο συστατικό για την επίτευξη της προαναγγελθείσας δημοκρατικής αναγέννησης, γρήγορα αποδείχτηκαν φρούδες.
Ο νυν Πρωθυπουργός κατηγορήθηκε πολλάκις στην υπερτριετή θητεία του ως ανεπαρκής και εν γένει απών από τα καθημερινά προβλήματα που βίωνε η πλειονότητα των πολιτών. Συντοχρόνως το Υπουργικό Συμβούλιο γνώρισε –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- την αποδοκιμασία του Λαού κατηγορούμενο για ισχυροποίηση των εγχώριων και διεθνών λόμπι, έπαρση, πλουτισμό, αναποτελεσματικότητα. Στην περίπτωση δε κορυφαίου κυβερνητικού στελέχους ακόμη και για γραφικότητα.
Μείζον πρόβλημα –κατά γενική ομολογία- αποτέλεσε για την κυβέρνηση Καραμανλή η αθέτηση των προεκλογικών της δεσμεύσεων. Μέχρι και την εξαγγελία των εκλογών από τον Υπουργό Επικρατείας, Θεόδωρο Ρουσόπουλο –γεγονός που από μόνο του προκάλεσε αίσθηση καθώς υποβάθμισε τον θεσμικό ρόλο του Προέδρου της Δημοκρατίας- πολλές εξ αυτών έμειναν ανεκπλήρωτες, άλλες υποϋλοποιήθηκαν ενώ το σύνολο των υπολοίπων -κατά πως δείχνουν τα πράγματα- θα επανεξαγγελθεί στα πλαίσια της επικείμενης ομιλίας του Πρωθυπουργού στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης.
Από την άλλη, ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ήδη από την προηγούμενη της εκλογικής ήττας του κόμματός του το 2004, στα πλαίσια της προσωπικής του ανέλιξης στην ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. είχε δώσει το στίγμα της νοούμενης από τον ίδιο δημοκρατικής αναγέννησης. Το προϊόν των έντονων παρασκηνιακών διαβουλεύσεων και συμφωνιών, στα όρια του εκβιασμού για τη συνοχή του κόμματος, η επίτευξη δηλ. της μοναδικής υποψηφιότητας από τον ίδιο για την αρχηγία του Κινήματος, θύμισε έντονα εποχές Σημίτη. Εφαρμόστηκε απροκάλυπτα το σύνολο των πρακτικών που είχε χαρακτηρισθεί ως αθέμιτο και αντιδημοκρατικό δίχως να τηρηθούν τα όποια προσχήματα. Αντί αυτού, η εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου παρουσιάσθηκε ως απόρροια σύγχρονων δημοκρατικών διεργασιών και ζυμώσεων, στα πλαίσια ενός ρηχού επικοινωνιακού μηχανισμού ο οποίος παραδόξως φάνηκε αρχικά να πείθει την πλειονότητα των οπαδών του κόμματος.
Κι εκεί που όλοι περίμεναν την αναγέννηση και την εφαρμογή πλείστων καινοτομιών στην πολιτική σκηνή από τον «δημοκρατικά» νεοεκλεγέντα Γιώργο Παπανδρέου, αναβίωσε το πολιτικό σύνθημα –«μότο» κατά τους νεότερους- της δεκαετίας του ’80 «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά»! Φευ! Ο απόλυτος χλευασμός του υποψήφιου ψηφοφόρου! (εξόν από υποψήφιοι πολιτικοί υφίστανται -ιδίως τις παραμονές των εκλογών- και υποψήφιοι ψηφοφόροι).
Μοιραία λοιπόν οδηγήθηκε το Σοσιαλιστικό (κατ’ ευφημισμό) Κίνημα στην ήττα. Ακολούθησαν κάτι περισσότερο από τρία χρόνια αντιπολίτευσης κατά τη διάρκεια των οποίων ο Πρόεδρος του Κινήματος εξελέγη Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Όλοι έδειχναν να ήσαν ικανοποιημένοι.. Όλοι; Ίσως όχι. Ο μέσος φιλικά προσκείμενος στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ψηφοφόρος έδειχνε να δυσανασχετεί από την πρόδηλη αδυναμία του ηγέτη του να αντιμετωπίσει τους άλλοτε κραταιούς μηχανισμούς του κόμματος. Τα πρόσωπα κλειδιά φάνταζαν ακόμη ισχυρά, τόσο που υποχρέωσαν τον Γ. Παπανδρέου να αναλώσει χρόνο και δυνάμεις στην προσπάθεια υπερκερασμού τους. Η εσωστρέφεια του κινήματος οδήγησε στην εφαρμογή στείρας αντιπολιτεύσεως. Έλλειψη προτάσεων, μηδενισμός, εσωκομματικός αυταρχισμός, το αποτέλεσμα της δημοκρατικής μοναρχίας. Ο ψηφοφόρος σε απόγνωση συνειδητοποιούσε καθημερινά το αδιέξοδο στο οποίο τον είχαν ωθήσει.
Η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή ανέλαβε με όρεξη την εξουσία της Χώρας. Οι πλάτες της βαριές εξ αρχής μια και εκεί είχαν αποθέσει όλοι οι απογοητευμένοι μικρομεσαίοι Έλληνες τις προσδοκίες τους για ουσιαστική αλλαγή. Το «μότο» του Πρωθυπουργού «σεμνά και ταπεινά» αποτύπωνε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την βούληση του λαού. Η εικοσαετής παραμονή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία άλλωστε φάνταζε ικανή να αλλοτριώσει και τον πλέον ηθικό πολιτικό. Η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης της βούλησής της.
Ένα γνωστό λαϊκό μουσικό άσμα έλεγε κάποτε «ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο» υπενθυμίζοντας έτσι το αέναο της λαϊκής σοφίας. Η επόμενη των εκλογών κατέδειξε την πραγματική εικόνα που κρύβονταν πίσω από το χαλκευμένο προσωπείο της Νέας Διακυβέρνησης. Για μια ακόμη φορά το απελθών κόμμα κατηγορήθηκε για το σύνολο των δεινών του τόπου. Καμένη γη είχε παραληφθεί ξανά. Ποιος να φαντάζονταν τότε ότι μέχρι το τέλος της συνταγματικής της θητείας η φράση ετούτη θα πραγματώνονταν κυριολεκτικά!
Η αναμόρφωση του ΑΕΠ και ο επανυπολογισμός των κυριότερων οικονομικών μεγεθών με διαφορετική λογιστική προσέγγιση οδήγησαν την Χώρα στην Κοινοτική επιτήρηση και τις προσδοκίες του Πολίτη για κοινωνικές παροχές και εισοδηματική δικαιοσύνη στον κάδο απορριμμάτων. Την ίδια στιγμή, σχεδόν το σύνολο των προεκλογικών εξαγγελιών απέβαινε ανέφικτο. Η δικαιολογία φθηνή και κοινή με όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων που μέχρι πρότινος είχε γνωρίσει ο τόπος.
Μπροστά στο δημοσιονομικό αδιέξοδο επιστρατεύτηκε η δημιουργική επικοινωνιακή πολιτική. Τα πάντα βαφτίστηκαν μεταρρυθμίσεις και μπροστά στην αγωνία επίδειξης έργου, τα πάντα εγκαινιάζονταν πολλάκις. Η αύξηση του αφορολογήτου κατά 1000€ αποτέλεσε φορολογική μεταρρύθμιση και κάθε δημόσιο κτίριο που ολοκλήρωνε εργασίες ανανέωσης του ελαιοχρωματισμού εγκαινιάζονταν. Γρήγορα κυκλοφόρησαν ανέκδοτα περί εγκαινίων ακόμη και της ίδιας της Ακρόπολης.
Την ίδια στιγμή τα Δημόσια Έργα ολοκληρώνονταν με τους ίδιους Αναδόχους, τα ΜΜΕ ισχυροποιήθηκαν με την πανηγυρική κατάργηση του «βασικού μετόχου», απόρροια και των αθέμιτων επικοινωνιακών πιέσεων που άσκησαν στην Κυβέρνηση, οι Συμβασιούχοι ανέγνωσαν με θλίψη την απόφαση του Αρείου Πάγου που απομάκρυνε δια παντός το ενδεχόμενο μονιμοποίησής τους την ίδια ώρα που ανακοινώνονταν γενναίες αυξήσεις στους ήδη υψηλόμισθους δικαστικούς λειτουργούς καθώς και στους βουλευτές.
Ο χορός των μεταρρυθμίσεων καλά κρατούσε..
Το πιο θλιβερό από όλα όμως δεν είναι εκείνο που αποδεικνύεται ανεφάρμοστο στην πράξη. Αν μη τι άλλο ο σχεδιασμός απέχει από την υλοποίηση και όταν αυτός εκπονείται από στελέχη της αντιπολίτευσης πιο εύκολα κάποιος μπορεί να καταλογίσει άγνοια παρά δόλο για το ανεφάρμοστο ή το υπεραισιόδοξο αυτού. Το θλιβερότερο όλων όμως είναι η διαρκής προσπάθεια υποτίμησης της αντιληπτικής ικανότητας του μέσου σκεπτόμενου πολίτη.
Η προς τα πάνω αναθεώρηση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος μοιραία οδήγησε σε λογιστική μείωση του δημόσιου χρέους. Λογιστική και όχι πραγματική καθόσον το χρέος υπολογίζεται ως ποσοστό του ΑΕΠ. Συνεπώς όταν αυξάνεται το μέγεθος του τελευταίου, ceteris paribus, το δημόσιο χρέος ως ποσοστό επ’ αυτού μειώνεται. Όταν επιστρατεύονται τέτοια τρικ από την πολιτική ηγεσία του τόπου κάθε ελπίδα για δημοσιονομική ανάπτυξη ελαχιστοποιείται. Το περιτύλιγμα αποκτά μεγαλύτερη αξία από το δώρο, μοιραία η απογοήτευση κάποιου όταν λύσει την κορδέλα που το συγκρατεί.
Υ.Γ. Αναζητείται πολιτική λύση, τότε και σήμερα. Δυστυχώς παραμένει επίκαιρο..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου