Η αναγραφόμενη στον τίτλο της παρούσας διαπίστωση γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της πρόσφατης ονομαστικής εορτής. Αμφότεροι οι Δημήτρηδες του ιστολογίου δεχθήκαμε αισθητά αυξημένες ευχετήριες κλήσεις συγκριτικά με τις προηγούμενες χρονιές, γεγονός που προκάλεσε την προσοχή και περιέργειά μας.
Σύμπτωση? Ή μήπως η κρίση όντως μας φέρνει πιο κοντά? Μια ενδόμυχη ανάγκη μας ωθεί να σηκώσουμε το ακουστικό ή όποιο άλλο διαθέσιμο μέσο (οι δια ζώσης επαφές έχουν εκλείψει κυρίως λόγω του υψηλού κόστους που δημιουργούν) και να μοιραστούμε ευχές, να χαμογελάσουμε.
Πέραν όμως του συνόλου των κλήσεων σε απόλυτο μέγεθος, υπήρχε φέτος και ποιοτική διαφοροποίηση. Ο κόσμος δεν περιοριζόταν στα τυπικά των παρελθόντων ετών.. Χρόνια πολλά, καλά είσαι, τι άλλα?
Εισέπραττες ότι ρωτούσε πως είσαι για να μάθει πραγματικά. Γιατί νοιαζόταν. Και να πει με τη σειρά του κι εκείνος τα δικά του. Να νιώσει ίσως ότι το περιβάλλον του, έστω και το οικογενειακό/φιλικό, δεν μεταβάλλεται άλλο προς το δυσμενέστερο, δεν απειλείται άμεσα από τις οικονομικοπολιτικές εξελίξεις και την πλεονάζουσα κατήφεια και μιζέρια που βιώσαμε και εξακολουθούμε να γευόμαστε (τουλάχιστον όταν ανοίγουμε τηλεόραση σε κεντρικά δελτία ειδήσεων).
Γιατί η ανάγκη να νιώσεις ανακούφιση κι ασφάλεια, στο βαθμό που μια τηλεφωνική αγκαλιά και ο ήχος ενός ζεστού χαμόγελου τα προσφέρουν, είναι μεγαλύτερη από πέρυσι ή πρόπερσι. Να ευχηθούμε να είμαστε όλοι γεροί να το επιβεβαιώσουμε ή διαψεύσουμε του χρόνου.
Υ.Γ. Σε ένα βαθμό, η διαπίστωση αυτή έφερε στο μυαλό την θύμηση του μεγάλου σεισμού της Αθήνας το 1999 και την πρόσκαιρη αλλαγή στη συμπεριφορά όλων μας μπροστά στην καταστροφή. Τουλάχιστον για το πρώτο διάστημα που ακολούθησε το φαινόμενο (το οποίο κόστισε την ζωή σε 143 συμπολίτες μας και τραυμάτισε τουλάχιστον άλλους 700) οι γειτονιές -με την παλαιά καλή έννοια- αναβίωσαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου