Πάρτε τρία!!!

Έχουν, προφανώς, πειστεί ότι απευθύνονται σε ζώα και φέρονται αναλόγως. Από τη μία ο «λεφτά υπάρχουν» (Παπανδρέου) λέει χωρίς να κοκκινίσει για ένα δευτερόλεπτο χοντρά ψέματα και εμείς τον κάνουμε πρωθυπουργό. Από την άλλη, ο «δε ξέρω τίποτε» (Καραμανλής), χάνει τις εκλογές, παραδίδει το κόμμα στον Σαμαρά, αλλά παραμένει στο παιχνίδι ως «χρυσή εφεδρεία». Λες και δε μας έφταναν όλοι αυτοί, έρχονται και οι «κουτόφραγκοι» να παίξουν με τον πόνο μας: Από τη μια ο άρχοντας του ΔΝΤ Στρος Καν, (μας) δίνει συγχαρητήρια –προφανώς θα απορεί κι αυτός πως δεν έχουμε βγάλει «κιχ» με τόσο πήδημα. Από την άλλη ο πρόεδρος της Ευρωζώνης, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, μας πληροφορεί ότι οι Ελληνες πρωθυπουργοί, πρώην και νυν, γνώριζαν την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας εδώ και χρόνια αλλά δεν έκαναν τίποτε, γιατί διοικούσαν ένα διεφθαρμένο κράτος.



Όλα αυτά τα ωραία, περνούν και διαχέονται στην κοινή γνώμη, μέσω των mediaκών παπαγάλων που κελαηδούν –κυρίως— στις οκτώ. Πρόκειται για τα παπαγαλάκια, που όταν άκουγαν τον Παπανδρέου προεκλογικά να λέει «λεφτά υπάρχουν», δεν μπήκαν στον κόπο να τον ρωτήσουν «που είναι»; Τα ίδια παπαγαλάκια, σιγά- σιγά μετατρέπουν τον «δεν ξέρω δεν είδα τίποτε» Καραμανλή ως επίδοξο σωτήρα (αχρείαστος νάναι).

Αυτά τα ίδια παπαγαλάκια, φιλονίκησαν άγρια τις περασμένες μέρες προσπαθώντας να μας πουν ότι ο Γ. Παπανδρέου είπε την Ελλάδα διεφθαρμένη (μπλε παπαγαλάκια) ή ότι το… ατόπημα διεπράχθη από τον Κ. Καραμανλή (πράσινα παπαγαλάκια).

Εμείς, προφανώς γιατί είμαστε πρόβατα (ή κότες αν προτιμάτε), εξακολουθούμε να απαντάμε στις δημοσκοπήσεις και να κωλοτριβώμαστε στα πόδια των δύο κομμάτων εξουσίας, που από τη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, με τι πολιτικές τους επιλογές και αποφάσεις, τίναξαν τη χώρα στον αέρα. Λέτε να χει, τελικά δίκιο ο «όλοι μαζί τα φάγαμε» (Πάγκαλος);

Όλοι αυτοί, που συνθέτουν το σύστημα εξουσίας ντόπιο και ξένο, καθώς και τα media που σιγοντάρουν, δεν είναι ούτε βλάκες ούτε ανίκανοι. Κάνουν μια χαρά την δουλειά τους, ακόμη κι όταν δείχνουν ότι μαλλιοτραβιούντια μεταξύ τους. Η δουλειά τους, άλλωστε είναι κοινή, όπως και ο στόχος τους: Να μας μεταχειρίζονται σαν ζώα, μέχρι τελικά να το αποδεχτούμε και εμείς. Κι απ ότι φαίνεται το πείραμα μετατροπής μας σε κοπάδι προχωρά ικανοποιητικά: Χωρίς, να ακουστεί «βέλασμα» εκθεμελιώθηκαν οι εργασιακές σχέσεις, τινάχτηκε στον αέρα το ασφαλιστικό, απολύσεις χωρίς αποζημιώσεις, εργασία όποτε αν και όσο βολεύει τον εργοδότη. Στο πλαίσιο της απόλυτης απορύθμισης της οικονομίας ιδιωτικοποιούνται τα πάντα: Αν δεν έχεις χρήματα δε θα σπουδάσουν τα παιδιά σου, θα πεθάνεις στο δρόμο αν δεν μπορείς να τα σκάσεις στο ιδιωτικό νοσοκομείο..

Αυτός είναι ο κόσμος που μας ετοιμάζουν οι κυβερνώντες και το ΔΝΤ. Για τις προόδους που έχουμε κάνει προς αυτή την κατεύθυνση εισέπραξε την περασμένη βδομάδα τα «μπράβο» ο πρωτομίνιστρος των οικονομικών Γ. Παπακωνστανίνου, στις ΗΠΑ, από τα διεθνή λαμόγια της θεσμικής αρπαχτής.

Και εμείς (τα ζώα, όπως μας θεωρούν και μας αντιμετωπίζουν) γοητευμένοι από το λόγο των παπαγάλων, αποχαυνωμένοι στις τηλεοράσεις μας, ψαχνουμε να βρούμε ποιος από τους ηγέτες μας ήξερε για το χάλι της οικονομίας, ποιος είπε ότι είμαστε διεφθαρμένο κράτος, και ποιος είναι λιγότερο λαμόγιο από τον άλλο, για να τον (ξανα)ψηφίσουμε! Τελικά, μάλλον δεν έχουν άδικο να μας θεωρούν ζώα.

Αν δεν είχαμε αποχαυνωθεί θα μπορούσαμε να καταλάβουμε πως όλη αυτή η φασαρία για το ποιος ήξερε και ποιος δεν ήξερε, είναι προσχηματική. Η αλήθεια είναι απλή και αυτονόητη: Όλοι ήξεραν. Και οι εντός και οι εκτός. Και οι κυβερνήσεις και οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις. Και οι Γερμανοί, και οι Γάλλοι και οι κομισάριοι. Ολοι.

Τα δημοσιονομικά προβλήματα της Ελλάδας συζητιούνται επισήμως στο Γιούρογκρουπ από το 2004, όταν μπήκαμε για πρώτη φορά σε επιτήρηση, μετά την αναθεώρηση των στοιχείων που έκανε η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.

Όλα αυτά τα χρόνια, οι επαφές της ΕΕ με τις ελληνικές κυβερνήσεις και οι συζητήσεις για κρυφά ελλείμματα και χρέη ήταν διαρκείς, ενώ οι αστερίσκοι της επιφύλαξης για τα στοιχεία έμπαιναν σε κάθε πρόβλεψη τόσο της Κομισιόν όσο και της Γιούροστατ.

Ήξεραν, λοιπόν, οι ελληνικές κυβερνήσεις και πολύ περισσότερο γνώριζαν οι μεγάλες ευρωπαικές (γερμανικές, γαλλικές, αγγλικές) για το μαύρο χάλι της ελληνικής οικονομίας. Παρ όλα αυτά, όχι μόνο έκαναν τα στραβά μάτια, αλλά δάνειζαν με ευκολία και χαμηλότοκα (τότε) την Ελλάδα, για να αγοράζει προιόντα των (στρατιωτικών) τους βιομηχανιών.

Κάπως έτσι οικοδομήθηκε το παραμύθι της «ισχυρής Ελλάδας», των μεγάλων έργων, των ολυμπιακών αγώνων και των μεγάλων μιζών. Αυτό το μοντέλο προωθήθηκε εντέχνως και προς την κοινωνία. Ολοι μας θυμό0μαστε ότι μέχρι και πριν δυο χρόνια μας κυνηγούσαν οι τράπεζες για να μας δανείσουν. Ζήσαμε, λοιπόν, με εορτοδάνεια, δάνεια για διακοπές, δάνεια για αδυνάτισμα, δάνεια για φιγούρα.

Έτσι περνούσαμε μια χαρά, μέχρι που στο παραμύθι εμφανίστηκε ο δράκος: Οι πιστωτές μας έχουν πιάσει (κράτος και ελληνική κοινωνία) απ το λαιμό. Και ζητούν τα λεφτά τους. Πριν πούμε ότι είναι δίκαιο το αίτημά τους ας σκεφτούμε τα εξής: Τα τελευταία 10 χρόνια έχουμε πληρώσει σε τόκους 300 δις και μας λένε ότι χρωστάμε άλλα τόσα. Να σκεφτούμε ότι οι πιστωτές αν και γνώριζαν την οικονομική μας κατάσταση συνέχιζαν να μας δανείζουν για να αγοράζουμε τα προιόντα τους. Οι πολιτικοί ηγέτες μας, αυτοί που μας λένε να κάνουμε το «σκατό μας παξιμάδι» για να ξεχρεώσουμε, όλα αυτά χρόνια έβγαλαν τεράστιες περιουσίες με μίζες και δουλειές.

Μια είναι η απάντηση που θα μπορούσαμε να δώσουμε σε όλους αυτούς: «Πάρτε τρία»!!! Αν δεν είμαστε «κότες».

Πηγή: http://skakistis.wordpress.com