Την ώρα που κορυφώνεται το δράμα της Ελλάδας, ακούγονται -επιτέλους!- δυνατότερα οι φωνές στις αγορές, που υποστηρίζουν ότι το πραγματικό πρόβλημα της ευρωζώνης δεν είναι οι υπερχρεωμένες χώρες της περιφέρειας (που άλλωστε είναι οικονομικά ασήμαντες μπροστά στα μεγέθη της ευρωζώνης). Αλλά ένα βαθιά «τοξικό» τραπεζικό σύστημα, το οποίο μπλοκάρει κάθε προσπάθεια σοβαρής αντιμετώπισης των προβλημάτων υπερχρέωσης των μικρών οικονομιών της περιφέρειας, στη δημιουργία των οποίων το ίδιο είναι συνένοχο.
Η αλήθεια είναι απλή και όσο αποκρύπτεται, τόσο περισσότερο απομακρύνεται η Ευρώπη από την έξοδο της κρίσης χρέους, που είναι στην πραγματικότητα μια τυπική τραπεζική κρίση: οι ευρωπαϊκές τράπεζες, που ρίσκαραν και έχασαν τεράστια ποσά στις «φούσκες» της αμερικανικής αγοράς ακινήτων, έχουν αναλάβει ανάλογους κινδύνους στις αγορές ομολόγων της περιφέρειας της ευρωζώνης και κινδυνεύουν να «καούν».
Αυτοί οι κίνδυνοι δεν αναλήφθηκαν επειδή οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες θέλησαν από αλληλεγγύη στις φτωχότερες χώρες να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξή τους. Αναλήφθηκαν με ένα καθαρά κερδοσκοπικό υπολογισμό, που σήμερα αποδεικνύεται εσφαλμένος: υπολόγιζαν ότι το ρίσκο των ομολόγων της περιφέρειας ήταν το ίδιο με αυτό των ομολόγων του «σκληρού πυρήνα», αφού στην ευρωζώνη «δεν υπάρχουν χρεοκοπίες» και δάνειζαν αφειδώς κεφάλαια στις χώρες της περιφέρειας, για να «τσιμπάνε» ελαφρώς υψηλότερες αποδόσεις, πιστεύοντας ότι παίζουν εκ του ασφαλούς.
Η αλήθεια είναι απλή και όσο αποκρύπτεται, τόσο περισσότερο απομακρύνεται η Ευρώπη από την έξοδο της κρίσης χρέους, που είναι στην πραγματικότητα μια τυπική τραπεζική κρίση: οι ευρωπαϊκές τράπεζες, που ρίσκαραν και έχασαν τεράστια ποσά στις «φούσκες» της αμερικανικής αγοράς ακινήτων, έχουν αναλάβει ανάλογους κινδύνους στις αγορές ομολόγων της περιφέρειας της ευρωζώνης και κινδυνεύουν να «καούν».
Αυτοί οι κίνδυνοι δεν αναλήφθηκαν επειδή οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες θέλησαν από αλληλεγγύη στις φτωχότερες χώρες να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξή τους. Αναλήφθηκαν με ένα καθαρά κερδοσκοπικό υπολογισμό, που σήμερα αποδεικνύεται εσφαλμένος: υπολόγιζαν ότι το ρίσκο των ομολόγων της περιφέρειας ήταν το ίδιο με αυτό των ομολόγων του «σκληρού πυρήνα», αφού στην ευρωζώνη «δεν υπάρχουν χρεοκοπίες» και δάνειζαν αφειδώς κεφάλαια στις χώρες της περιφέρειας, για να «τσιμπάνε» ελαφρώς υψηλότερες αποδόσεις, πιστεύοντας ότι παίζουν εκ του ασφαλούς.